Sevgili Okurlarım, Bu hafta, sevgili Emel Sayın'ın rahmetli Kemal Sunal ile ilgili paylaşımını siz değerli okuyucularımla paylaşıyorum. Bu paylaşımı görünce, onu bir makaleye dönüştürerek sizlerle buluşturmak istedim. Bazı insanlar vardır, şöhretin, parıltının, gösteri dünyasının ortasında dururlar ama yürekleri hep sıradan, hep sade, hep temiz kalır. Kemal Sunal da şöhretin en büyüklerinden biri olmasına rağmen, tevazu dolu kalbiyle hatırlanacak bir adamdı. Onunla aynı seti paylaşmak, aynı hikayelerin parçası olmak benim için büyük bir mutluluktu. Neşe dolu filmlerimizin kamera arkasında, herkesin güldüyü, kahkahalar attığı o ortamlarda bile, Kemal’in farklı bir şeyi büyüttüğünü fark ederdim. O, sadece güldürmekle kalmaz, insanın yüreğine de dokunurdu. Bir gün, ‘Mavi Boncuk’ filmini çektiğimiz zamanlarda, set çıkışı eve giderken, fark ettim ki Kemal her gün yürüyerek gidiyor. Halbuki cebinde parası var, bir arabası olmasa bile taksiye binmeye gücü yeter. Ama o yürüyerek gitmeyi tercih ediyor. Merak ettim, takip ettim. Bir bankta yatan bir adamı kaldırıp konuştu, sonra cebinden para çıkarıp ona verdi. Az ileride bir lokantaya girdi, bir şey yemeden çıktı. Gördüm ki oraya da para bırakmış. Dayanamadım, banktaki adama sordum, ‘tanıyor musunuz o az önce size para veren adamı?’ dedim. ‘Adını bilmem, sormam da. Her gün para verir bana’ dedi. Lokantaya gittim, ‘Az önce gelen beyin borcu mu var size?’ dedim. Tanımadılar beni ama ‘Kemal Abi’nin mi? Yok hayır, bize her gün evsizler uğrar, yemek yediririz, o da sağ olsun, onların yemek masrafını öder’ dediler. Ertesi gün Kemal’in yanına gittim. ‘Sen ne güzel bir adamsın ya!’ dedim. Şaşırdı, ne olduğumu anlamadı. Sarıldım, ağladım. ‘Ölme sen benden önce...’ dedim ama dinletemedim. Gözlerinin içiyle gülen o adamı, özüyle, sözüyle, kalbiyle güzel olan o dostumu rahmetle anıyorum. Nur içinde yatsın. O, bizim sadece filmlerimize değil, kalplerimize de mavi boncuk gibi işlendi. Seni unutmayacağız, Kemal!