Silvan’ın kalbi olan Aşağı Çarşı Meydanı’nda, herkesin gözü önünde, herkesin içinde bir cinayet işlendi. Muhtarlar Derneği Başkanı, halkın yakından tanıdığı, özellikle yetim ve yoksulları gözeten merhametli bir insan olan Murat Ateş, başından vurularak katledildi. Yüzlerce esnafın, yüzlerce vatandaşın bulunduğu bir meydanda, silah patladı, bir insan yere yığıldı, kan aktı. Ve sonra, sanki hiçbir şey olmamış gibi… Herkes sessizliğe gömüldü. Gerçekten de kimse görmedi mi? Yoksa hepimiz bir şey görüp de görmemezlik mi ettik? Bu yazıyı yazarken elim titriyor, vicdanım kanıyor. Çünkü bir ilçenin göbeğinde bir cana kıyılıyor ve o an orada olanların neredeyse tamamı, "Hiçbir şey görmedim, sadece silah sesi duydum," diyor. Peki sonra? Katil zanlısının bağırarak ettiği sözleri nasıl duydu bu kulaklar? Silahı göremedin ama sözleri mi seçtin sadece? O zaman bir yanlışlık var, büyük bir çelişki, daha doğrusu büyük bir korkaklık var burada. Korku… Evet, bu suskunluğun adı korkudur. Ama unutmayın: Korku bulaşıcıdır, cesaret ise yaşatır. Bugün sessiz kalan, yarın kendisi için ses bekler. Bugün görmedim diyen, yarın bir cenazenin başında "neden kimse müdahale etmedi" diye ağlar. Oysa susmanın, göz yummanın, vicdanı susturmanın bedeli büyüktür. Murat Ateş’i tanımayan yoktu Silvan’da. Ben çocukluğumdan tanırım. İnsanlığıyla, çalışkanlığıyla, özellikle yoksul ailelere olan desteğiyle bilinen biriydi. Muhtar olduktan sonra kendi mahallesinden başladı yardımlara, sonra tüm ilçeye yayıldı bu iyilik halkası. Gıda, giysi, maddi destek... Kimin neye ihtiyacı varsa bir şekilde ulaştı. Kapısını çalan kimseyi geri çevirmedi. Yetimin başını okşadı, kimsesize kucak açtı. Ve şimdi? O güzel yürek, yerde kanlar içinde kaldı. Ardında suskun bir meydan, suskun bir ilçe bırakarak. Aşağı çarşı esnafına, orada olan vatandaşlara söyleyecek sözüm var. Gördünüz, biliyorsunuz ama korktunuz. Oysa susmak, sadece suçluyu korumaz; aynı zamanda suçun ortağı da yapar insanı. Sizler, o gün orada göz yumanlar, belki bugün yaşadığınız için rahatsınız ama bu sessizliğin gölgesi peşinizi bırakmayacak. Vicdan mahkemesinde, belki de ilahi adalette hesabınız daha zor olacak. Ben yürütülen soruşturmanın sonucunu bekleyeceğim. Elbette adaletin yerini bulmasını istiyorum. Ama biliyorum ki bazı gerçekler, dosyalara sığmaz. Bu olay sadece bir cinayet değil; toplumsal çürümenin, korkunun, duyarsızlığın da fotoğrafıydı. Murat Ateş’i toprağa verdik ama o sessiz kalış, çarşının duvarlarında yankılandı. Oradaki suskunluk, bu ilçeye kara bir leke gibi yapıştı. Son sözüm şudur: Bugün bana, yarın sana. Bugün sustuğunuz gerçek, yarın sizin kapınızı çaldığında, kimse sizi duymayabilir. Etme, bulma dünyasıdır bu. Ve unutmayın: Adalet sadece mahkemede değil, kalpte de tecelli eder. O vicdanı susturmayın, geç olmadan konuşun!