Siyaset, toplumun aydınlanması için doğmuş bir kavramdı. Ancak bugün, insanın vicdanını bulandıran bir çıkar oyununa dönüştü. Siyaset… Arapça kökenli bir kelime. Özünde, topluma rehberlik etmek, öncülük yapmak ve kısacası insanı aydınlatmak anlamına gelir. Siyaset, bir toplumun yolunu bulmasına yardımcı olan pusuladır aslında. Yönünü şaşırmış bir halkın elindeki tek ışıktır. Ancak bugün bu ışık sönmek üzere. Çünkü siyaset artık aydınlatmıyor; karartıyor. Toplumu birleştirmiyor; bölüyor. Adaleti sağlamıyor; hırsı besliyor. Oysa siyaset, dürüstlüğün, erdemin ve halka hizmetin adı olmalıydı. Ama ne yazık ki öyle değil. O kadar kirletildi ki artık insanın midesi kaldırmıyor. Siyaseti duymak bile birçok insanda öfke, tiksinti, hatta umutsuzluk yaratıyor. Çünkü siyaseti elinde tutanlar, onu bir hizmet aracı olmaktan çıkarıp bir çıkar silahına dönüştürdüler. Toplumun aydınlanması gerekirken, siyasetle karartılıyor. Halkın bilmesi, sorgulaması, öğrenmesi engelleniyor. Çünkü uyanan bir toplum tehlikelidir onlara göre. Uyanan bir halk sorgular, sorgulayan halk değişim ister. Bu yüzden siyaset, bilinç yerine körü körüne sadakati besliyor. “Toplum geri kalsın ama benimle kalsın” anlayışı, siyasetin içini kemiren en büyük hastalıktır. Koltuk sevdası, makam hırsı, menfaat ilişkileri… Bunlar bir araya gelince, insanlık ve vicdan unutuluyor. Bir zamanlar “yoldaş” dediği kişiyi bile sırtından vurmaktan çekinmeyen bir anlayış hâkim hale geliyor. Ama unuttukları bir gerçek var: Siyaset kirlenebilir, makamlar değişebilir, koltuklar devrilebilir ama toplumun vicdanı asla susmaz. Gerçek siyaset, halkın menfaatini koruyabilmektir. Gerçek liderlik, koltuğu değil, halkın güvenini koruyabilmektir. Bugün bu ülkenin en çok ihtiyacı olan şey, makam sahipleri değil, ahlak sahibi siyasetçilerdir. Çünkü siyaset, özünde halka hizmettir; halkı kandırmak değil.